Marites Manicsic

There are times when you feel everybody
has turned their back on you,
Time when it seems that no one understands you,
A time when all you’ve done seems so wrong,
Don’t lose hope, keep on fighting!

When you feel alone and nobody listens,
When you tried fully and result fails,
Don’t blame yourself; it’s not your fault,
Don’t lose hope and keep on fighting!

Remain brave for all the challenges,
Keep struggling; your luck will come your way,
Hold your head up high and don’t give up,
You can do anything just keep on fighting!

If you worry what people think of you,
And almost ran out of self-esteem in you,
Be calm and confident,
Whatever happens, learn to fight to the best you can do.

If you are sank in confusion
He will guide you to make it clear,
,Just keep on praying every now and then,
He will give you the strength to keep on fighting!

Billy Vela

Nang una kang makilala ay nabighani mo na
Ang puso kong tunay kung umiibig sinta
Taglay mo kasi ay sadyang kakaiba
Kaya naman ako sayo’y natataranta

Puso mo man ay walang umaangkin
Puso ko naman ay kailangang magpigil
Dahil pagkakaibigan ay baka matigil
Kung pag-ibig ko ay sa’yo ipararating

Mabuti na ang umibig ako ng patago
Dahil sa’yo baka ako ay mabigo
Sapat na ang mga araw na lagi kang kasama
Kabiruan, kakwentuhan, kasama sa lakwatsa

Sana sa tulang ito ay aking maiparating
Sa isang kaibigan ang lihim kong pagtingin
Dahil kung kanyang malalaman ang nais kong sabihin
Sapat na iyon, ano man ang maging dating

Jeff Celestin0

Nang makilala kita’y parang wala lang,
Simpleng kakilala, simpleng kaibigan
Hanggang isang araw, akin nang namulatan,
Pagtingin ko sayo’y, umusbong ng biglaan

Bawat araw na magdaan, mukha mo ang gustong masilayan,
Mga ngiting kay tamis, kay gandang pagmasdan,
Aking sinta sana’y paniwalaan
Mahal na kita, oo totoo ‘yan.

Kay hirap aminin, kay hirap banggitin,
Ayaw kong masira ang pagkakaibigan natin,
Tinangka kong ikaw sa isipa’y waglitin,
Ngunit walang nag-iba naroon ka pa rin,
5
Mahal ko, mahal ko ako’y nagsusumamo,
Sana’y paniwalaan ang sinisigaw ko,
Dahil ang isiping ika’y malalayo,
Ito’y ikasasawi ng aking puso,

Sana’y pansinin ang aking tinig,
Dahil alay ko sa’yo ang lahat ng himig,
Ang bawat katagang sa puso’y nanggaling,
Ako’y aasa pa rin na ika’y mapasaakin,

Sana’y iyong malaman at iyong mapakinggan,
Ang pagmamahal ko sayo’y di matutumbasan,
Nang kahit na sinuman o kahit na ano pa man
Mahal na kita, tiyak ‘yan magpakailanman….

Labing-apat na taon na ang nakakaraan ng mabuo ang samahang Ansan Filipino Community, AFC. Sinabi ni Fr. Eugene na, “AFC is the main backbone of every Filipino activities here in Ansan.”
Pagkalipas ang limang taon na kapiling ni Fr. Eugene ang mga Filipino dito sa Ansan ay napagnilayan niya na kailangan ang isang Center na tutulong sa mga “migrant workers” na may problema dito sa Korea. Kaya naman itinatag niya ang Galilea Migrant Center.

Nagsimula ang Migrant Center sa isang silid sa “underground” na ipinahiram ni Nanay Tinay. Dahil sa walang sawang tumutulong ang Center sa mga nangangailangan ng tulong ay hindi ito pinabayaan ng Panginoon. Dumating ang araw na nakayanan ng umakyat sa second floor ang Center. Tuloy-tuloy ang grasya kaya naman nagkaroon ng extension sa third floor. Ngayon ay masasabi nating lalong umunlad ang Center dahil nakayanan ng bumili ng sariling lugar.

Taong 2003 ng itinatag naman ni Fr. Eugene ang Galilea Baby’s Home. Layunin nito ang bigyan ng pagkakataon na makasama ng mga “migrant workers” ang kanilang anak na isinilang dito sa Korea.

Sa pagdaan ng panahon ay maraming natanggap na grasya ang AFC at Galilea. Mga grasyang nagdulot ng galak sa lahat. Ngunit hindi rin nawala ang mga pagsubok at hirap.



Masasabi na hindi talaga pinabayaan ng Panginoon ang AFC at Galilea. Dahil nakita Niya na tayong lahat ay sama-samang nagtutulungan. Hindi ba ito ang tunay na larawan ng Simbahan? Ang AFC at Galilea ay isang Simbahan kaya naman lahat ng gawain nito ay kayang-kaya!

Mabuhay tayong lahat!

Joy Milaran

"Only as far as we seek can we do"
“Only as high as we soar can we reach"
"Only as much as we dream and strive can we do"
Working abroad is a journey where you have to painstakingly take every single step until successfully arrive at a point which will usher you towards new, wider and challenging horizons.
Like the birds, from the secluded and void confines of its shell, it got out... struggled every moment to adapt to its environment, its new home...stretched out its wings...endeavored to fly, first to lower heights...just getting higher each moments of struggle. And now without stretched wings, it freely explores the vast skies, soaring up as high as it can, until it reaches a certain destination.
So too our journey of life had been and will be here in abroad.
We all have dreams. Each one of us dream of wonderful things to happen in our lives. One of which is a "greener pasture" for our loved ones. But those dreams were at times hindered by our own selfish interests, unanswered questions, uncertainties and limitations. We lose hope and it seems that we no longer could move on, the dilemma of being away from home.
Working abroad is not an easy task. It will take us a lot of courage, patience, and perseverance to survive the everyday struggle. Hindrance and pitfalls will certainly be there. But then, hard works plus strong faith in God will certainly bring us into our dream realization.
With God's loving hand and maternal protection from our Mother Mary of perpetual help will bless us, becoming more steadfast in our commitments and conviction.
Slowly then, we'll realize that going abroad is not merely a way of achieving our ambitions and dreams in life, but also a way of discovering the beauty within us; our heroism -- tending to sacrifice our own happiness for the sake of our loved ones. A way of discovering the real person that we ought to be -- strong and capable, which made us one in joy and in pain.
Now as we're continuously soaring...rising one step at a time to greater heights... hearts full of hope and optimism that within the horizon lies the goal...US! Emerging triumphant amidst our failure.

Umiyak ka na ba kailan lang? Siguro ay nararapat lang dahil ito'y makabubuti para sa ating pangangatawan.

Ilang taon na ang nakakalipas nang mamamatay ang aking lola, sa oras na iyon, di man lang pumatak ang luha ko. Subalit nang kinagabihan, habang sinusubukan ng aking ama na magbiro upang gumaan lahat ang aming mga pakiramdam dahil sa nangyari, ako'y napatawa at sa hindi malamang dahilan, ang aking halakhak ay naging pag-iyak, luha na naging dahilan upang gumaaan ang aking pakiramdam.

Hindi nakakagulat ang ganitong istorya dahil ayon sa mga eksperto, pinaniniwalang ang mga pagtawa at pag-iyak ay nagmumula sa parehong parte ng ating utak. Kung ang pagtawa ay maraming magandang maidudulot sa ating kalusugan - pinapababa ang presyon ng dugo at pinapalakas ang immune system upang maging ligtas sa sakit, natuklasan na ang pag-iyak ay ganun din. Ayon sa isang psychologist, "Ang paglalabas ng stress mula sa katawan ay may mahalagang epekto para sa emosyonal na kalusugan."

At ayon sa survey, 85% ng mga babae at 73% ng mga lalake ay naitalang naging maayos ang pakiramdam matapos umiyak. Bukod pa dito, ang pag-iyak ay dahilan din upang mapalapit ang tao sa iyong paligid. Ayon sa pag-aaral, ang taong nakakakita ng pag-iyak ay lumalambot ang puso at nagnananis na magbigay ng suporta at pakikiramay.

Ang pagpipigil ng pag-iyak at galit ay may masamang epekto sa ating katawan. May epekto ito sa pagtaas ng presyon ng dugo, sakit sa puso, at minsan ay cancer. Normal sa atin ito at ang pagpipigil nito ay maaaring makasira sa ating pisikal na pangangatawan at kalusugang emosyonal.

Ang pag-iyak ay depende sa genetics, kasarian (ang mga kababaihan ay apat na beses na mas madalas umiyak kumpara sa mga lalaki), kinalakihan, at kapaligiran. Ito’y natural at emosyonal na mahalaga.

Al Verdida

Isa akong migranteng manggagawa dito sa Korea. Sa loob ng humigit kumulang na 2 taong pagtatrabaho dito, isa sa mga suliraning patuloy kong kinakaharap sa ngayon ay ang pagsasalita at pag-intindi sa kanilang wika. Dahil dito, malimit akong magkaroon ng problema sa trabaho. Hindi ko naisasagawa ng maayos ang pinagagawa sa akin dahil di ko sila lubusang naiintindihan. Madalas akong mapagalitan at nasasabihan ng hindi magagandang salita dahil mali ang aking pagkaintindi sa kanilang sinasabi. Hindi rin ako nakikisalamuha sa mga kasamahan naming Koreano dahil hindi rin naman kami magkaunawaan.

Nang mabalitaan ko na may “Hanguel Class” na isinasagawa ang Galilea para sa mga migranteng manggagawang tulad ko, hindi ako nagdalawang-isip na pumasok dahil gusto kong madagdagan ang aking kaalaman sa kanilang wika. Isa pa, libre ito kaya nahikayat akong makilahok. Sa ilang araw pa lamang ng aking pagpasok, marami na akong natutunan. Napakasimple kasi ng pinag-aaralan kaya madaling maintindihan. Bukod dito, magaling ang nagtuturo sa amin. Naipapaliwanag niyang mabuti ang aming mga aralin. Marunong din siyang magsalita ng English kaya nagkakaintindihan kaming mabuti. Puwede din sa kanyang magtanong ng ibang bagay na wala sa pinag-aaralan namin tulad ng mga salitang naririnig namin sa aming kumpanya na di namin maintindihan.

Masasabi ko na malaki ang naitulong ng pagpasok ko sa “Hanguel Class.” Dahil dito, lalo kong napagbuti ang aking trabaho at nakikisalamuha na rin ako sa mga kasamahan naming Koreano bagama’t bahagya ko pa lamang naiintindihan ang kanilang napag-uusapan. Kaya patuloy pa rin akong pumapasok sa klase para mas lalong lumawak ang aking kaalaman at para lubusan ko silang maintindihan. Ako’y naniniwala na ang pag-aaral kong ito ang susi upang maibsan ko ang balakid na nakakaapekto sa aking pagtatrabaho dito sa Korea…ang balakid ng komunikasyon.

Emmalee Araza

Minsan sa buhay natin ay dumarating ang di inaasahan. May makakatagpo ka sa unang pagkakataon at sa unang tingin pa lamang ay nasabi mo na siya ang taong hinihintay mo sa buhay. Subalit malalaman mo na lamang sa mga susunod na araw na hindi na pala siya malaya.

Kadalasan ang taong nagmamahal ay di basta bumibitaw. Kahit na sa kabila ng nagdudumilat na katotohanan, umaasa pa rin na isang araw ay magkakaroon ng katugunan ang kanyang damdamin. Kaya pag may pagkakataon ay ipinapadama at ipinapakita sa simpleng mga bagay at gawa ang kanyang nararamdaman.

Base sa aking karanasan ay masasabi kong masarap ang umibig. Pag-ibig na inalay ko sa isang taong di natugunan ang damdamin ko dahil sa may iniibig na siyang iba. Maraming beses akong nasaktan dahil kahit anong aking gawin ay di pa rin niya ako magawang mahalin. Ngunit sa kabila ng lahat ay di ako sumuko o nawalan ng pag-asa. Sabi nila nakakaawa raw ang aking katayuan. Nakakaawa nga ba? Marahil ay nakakaawa nga sa paningin ng nakararami subalit para sa mga taong nakakaintindi sa aking damdamin… ako’y hindi.

Minsan sa ating buhay ay dumarating ang isang karanasan na may kasamang hapdi ngunit puno naman ng kulay. Bihirang dumating ang ganitong pag-ibig sa buhay ng isang tao. Kaya masasabi ko na ang aking naranasan ay isang biyayang kaloob ng Diyos. Sa kabila ng walang tugon sa aking pag-ibig ay taos puso ko itong tinanggap. Ang mahalaga ay naranasan ko kung paanong umibig ng tunay. Hindi ba’t mahalaga sa isang tao ang makaranas ng tunay na pag-ibig?

Sinabi ng Panginoong Hesus na darating ang araw na mawawala ang lahat ng bagay dito sa mundo maliban sa pag-ibig. Kung ang ispirituwal na aspeto ng aking karanasan ang aking titingnan ay masasabi kong naintindihan ko na kung bakit ibinigay ni Hesus ang kanyang buhay para sa ating kaligtasan. Walang katumbas ang pagmamamhal ng Diyos sa atin. Pag-ibig ang ugat kaya Niya tayo iniligtas. Kung ikukumpara ko ang naranasan kong pag-ibig sa pag-ibig na ibinigay ni Hesus sa atin ay masasabi kong kapirangot lamang ang aking ibinigay. Ngunit kapirangot man ay naging bahagi na ito ng puso ko. Sa ngayon ang taong iyon ang nagsisilbing inspirasyon sa bawat umagang aking hinaharap. Marami pang lugar sa aking puso, alam ko sa kabila ng lahat ay darating din ang taong nakalaan para sa akin…taong nilaan ng Panginoon.
Lahat tayo ay galing sa pag-ibig ng Diyos. Ang ugat natin ay pag-ibig.

Last 06 June, the qualified teams started to play for the AFC Basketball League Championship round. These teams were: Pangasinan Waves, Batangas Blades, Filkor and Cavite teams.

After the tedious game, Pangasinan team grabbed the title of being a Champion. A trophy and cash was awarded by Mr. Song. In addition to this, first and second runner-ups were given to teams Batangas and Filkor respectively. As a recap for the previous special awards during the opening day, Kabayan team reap the best in uniform award and the Best Muse was given to the beautiful lady from the team of Kadua. On that day also, AFC cultural dancers performed an intermission number entitled “Any Motion” and “Let’s get Loud.”

The last day of this League was very successful. We would like to thank the people who devotedly worked hard for this event especially the Chairman and members of Sports and Service Committees. Fr. Noel Ferrer SVD, Director of Galilea, and AFC President Michael Cacayuran would like to grab this opportunity to thank the Principal of Wongok High School for their kindness and for letting us used their gym.
The bottom line of this is that Filipinos are not only working hard for their jobs but also a sports-minded people. We hope that we can continue the Basketball League for the next coming years.

Maria Park and Sr. Inigona

Si Mosshou ay binatang galing sa Myanmar. Dumating siya sa Korea sa taong 1995. Si Olga naman ay dalagang galing sa Russia. Dumating naman siya sa Korea sa taong 2003. Silang dalawa ay nagtrabaho sa “press machine”. Noong July 8, 2004 ay naaksidente si Mosshou at naputol lahat ang kanyang daliri. Natira lamang ang dalawa niyang hinlalaki (thumb). Si Olga naman ay naaksidente noong June 4, 2005. Naputol lahat ang kanyang daliri at isang hinlalaki lamang ang naiwan. Nakakalungkot ang kanilang naging kalagayan.

Nagkita sa unang pagkakataon sina Mosshou at Olga sa hospital na kanilang pinupuntahan. Dahil sa magaling ng magsalita ng Korean si Mosshou ay tinulungan si Olga na maintindihan ang sinasabi ng doctor. Nakita niya kasi ang dalaga na nahihirapang intindihin ang doctor na Koreano. Dito nagsimula ang kasaysayan ng kanilang pag-ibig.

Si Mosshou ang unang pumunta sa Galilea upang humingi ng tulong. Ang Galilea ang naging tulay upang makarating sa “Welfare Corporation” ang kanilang problema. Naging maayos ang takbo ng kaso ni Mosshou. Malaking halaga ang kanyang natanggap mula sa welfare corporation. Nang nakilala niya si Olga ay nagpasya siyang dalhin ang dalaga sa Galilea. Kung anong tulong ang ginawa namin kay Mosshou ay ganoon din ang ginawa namin para kay Olga.

Halos araw-araw ay magkasama si Mosshou at Olga kaya hindi nakapagtataka kung nahulog ang damdamin nila sa isa’t-isa. Isang araw ay nalaman na lamang namin na sila na at gusto nilang magpakasal.

Pareho silang walang relihiyon ngunit gusto nilang makasal sa Simbahan. Naging maganda kasi ang dating ng Galilea sa kanila. Naging maganda ang pagkakakilala nila sa mga pari, madre at nananampalataya. Si Sr. Inigona ang gumawa ng paraan upang makasal sila sa Simbahan. Inayos ang lahat at sa tulong ng Kura Paroko na si Fr. Simon ay naisagawa ang kasalan noong November 20, 2005. Hindi isang sakramento ang nangyari ngunit sa mata ng lahat ay tunay na kasalan ang isinagawa.

Nakauwi na ang dalawa at sa Myanmar sila naninirahan ngayon. Sinabi nila na balang araw ay pabibinyag sila sa pananampalatayang Katoliko.
Mabuhay ang mag-asawang Mosshou at Olga!

Billy Vela

Isa akong manggagawa mula sa tinatawag na EPS o Employment Permit System. Halos magdadalawang taon na ako dito sa Korea. Sa aking naranasan na palipat-lipat na kumpanya ay masasabi kong hindi ito maganda dahil sa ilang bagay. Sayang ang panahon para makapag-ipon. Sa ngayon ay pangatlong kumpanya ko na ang pinagtatrabahunan ko. Una akong nalipat sa Incheon dahil ang una kong kumpanya sa Shiwa ay lumipat ng lugar at nagbago ng pangalan. Nasa batas labor na kapag lumipat at nagbago ng pangalan ang kumpanya ay kailangan muna nitong i-release ang mga dayuhang manggagawa bago muling kunin pagkalipas ng 2 buwan. Wala akong nagawa noon kundi ang maghanap ng ibang kumpanya na pwedeng pasukan. Napadpad ako sa Incheon at nagkatrabaho ng magaan. Mula sa isang spot welding ako ay nalipat sa isang pagawaan ng keypad at cover ng cellphone. Tuwang-tuwa ako dahil maganda ang facilility. Maging ang mga Koreans ay mababait sa amin. Ngunit wala pang 2 buwan ay agad kaming nawalan ng gawa. Halos kada isang linggo ay nawawalan kami ng pasok hanggang sa tuluyang malugi ang kumpanya kaya nagdecide na akong lumipat muli ng kumpanya pati na rin ang mga kasama ko pang Pilipino.

Tambay na naman kaya kailangan muling humanap ng trabaho. Halos lahat na yata ng labor office ay akin ng napasyalan. Napadpad ako sa Suwon, Incheon, Seoul. Nabisita ko na rin ang Labor office dito sa Ansan at Jeoungwang. Kung tutuusin nga ay pwede na akong tanghaling “Mister Friendship” dahil sa dami ng aking nakilala, naging kaibigang mga Pinoy at maging ibang lahi. Lahat sila ay naghahanap din ng pwedeng mapasukan ngunit tila wala ng tiwala ang mga Sajang sa Pilipino. Halos lahat ay mga Intsik, Pakistani at Bangladeshi ang hinahanap ng mga Sajang. Hindi daw sila mapili sa mga trabaho at isa pa ay mga “hanguk chare” daw ang mga ito ayon sa mga staff ng labor office na aking nakakausap. Sa dami ng aking nakakwentuhang Pilipino, halos karamihan sa kanila ay nagsisisi sa ginawang paglisan sa kanilang mga dating kumpanya. Ayon kasi sa kanila ay hindi hamak na mas maayos pa ang mga dati nilang kumpanya kesa sa kanilang napuntahang kongjang o kumpanya para mag-aplay. Ang ilan nga ay napauwi sa Pinas ng wala sa oras dahil hindi sila nakahanap agad ng trabaho sa loob ng 2 buwang palugit na ibinigay ng Nodongbu o labor office. Ang ilan naman ay napauwi dahil sumobra ang bilang ng kanyang kumpanya na napasukan. Pinapayagan lamang ang mga dayuhang mangagawa na lumipat ng tatlong beses.

Kung kukunin ang aral ayon sa aking mga narinig na kwento ay masasabi kong walang perpektong kumpaya dito sa korea. Maaaring meron nga ngunit iilan lamang sila. Meron kasing kumpanya na mabait ang amo ngunit napakahirap naman ng trabaho at mababa ang pasahod.. Meron din magaan na trabaho ngunit sobrang lupit naman ng amo dahil minsan delay ang sweldo, madalas masigawan at murahin ng mga ito. At kung mamalasin ka pa ay baka mapunta ka pa sa mga kumpanyang malupit na nga ang amo at sobrang bigat pa ng trabaho.

Kaya nga ang aking masasabi ay piliting matapos ang kontratang pinirmahan. Matutong magtiyaga sa mabigat na trabaho. Huwag mainggit sa kapwa na mataas ang sahod kung binibigay naman sa inyo ng buo at walang daya ang inyong pinaghirapan. Kung hindi rin naman tayo sinasaktan ng mga koreano ay huwag ng magtangkang lumipat pa ng kumpanya. Subalit hindi ko naman hinihikayat na manatili kayo sa kumpanya kung sadyang labis-labis na ang inyong pagpapasensya. Mayroong 3 dahilan para ikaw ay mapalipat ng kumpanya. Una, kung ikaw ay hindi pinapasweldo ng sa loob ng 2 buwan; pangalawa, kung ikaw ay pisikal na sinasaktan ng iyong amo; at pangatlo, kung ang inyong kumpanya ay bankrupt o nalugi. Humingi ng tulong sa mga migrants center sa ganitong pagkakataon.

Lahat naman tayo ay may opinyon. Lahat tayo ay may sariling pananaw sa lahat ng mga bagay na nangyayari sa ating paligid. Maaaring tama ang opinyon ninyo at ako ay mali ngunit pwede rin naman ako ang tama at ikaw ang mali. Gayunpaman…OPINYON KO ‘TO.

Fr. Emmanuel Ferrer SVD

Noong August 25 ay nabigyan ako ng pagkakataon na makapagbakasyon sa Pilipinas. Excited ako sa aking pag-uwi ngunit noong August 24 ng gabi ay nakatanggap ako ng "text message" galing sa Pinas na ang pamangkin ko ay itinakbo sa ICU at walang malay. Inatake raw sa puso si Justine habang naglalaro ng basketball.
August 26 ng tanghali sa Manila, habang ako ay papunta sa simbahan upang ikasal ang isang kaibigan ay nakatanggap ako ng tawag na lumisan na si Justine. Naging mabilis ang pangyayari at dahil sa lungkot ko ay hindi ko na naramdaman ang biyahe ko patungong Pangasinan.

Wala pang isang taon ang paglisan ng Tatay ko ay nasundan na agad ng isa pang mahal sa buhay. Walongpung taong gulang na nang lumisan ang Tatay kaya madali ko itong natanggap subalit si Justine ay dalawangpu't-isang taong gulang lamang. Napakaiksi pa lang ng aming pinagsamahan. Ayaw ko pang mawala ang kanyang presensiya tuwing nagkakatipon kami ng aking mga mahal sa buhay. Paano ko ito tatanggapin?

Sa isang Linggong pagtira ng labi ni Justine sa aming bahay ay nagkaroon ng presensiya na nagturo sa akin na tanggapin ang kanyang paglisan. Una, presensiya ng mga nagmamahal sa pamangkin ko. Ang buong pamilya ko, mga kamag-anak, mga kaklase niya at mga taong naging bahagi ng buhay naming magkakapatid na matagal na naming hindi nakikita. Pangalawa, presensiya ng mga nagkabating magkakapatid na matagal ng hindi nag-uusap dahil sa hindi pagkakaintindihan. Pangatlo, higit sa lahat, ang presensiya ng Diyos na ramdam naming lahat lalong-lalo na sa pagdiriwang ng Banal na Misa at sa pagdarasal ng Santo Rosaryo.

Maiksi ang buhay at mahalaga ang presensiya. Dalawang mensahe na pabaon sa akin ni Justine. Maiksi ang buhay kaya paghandaan ito, laging ipagdiwang ang bawat araw na dumarating, at huwag itong sayangin. Mahalaga ang presensiya kaya bigyan ng panahon ang mga mahal sa buhay. Mahalaga ang presensiya kaya tuwing nagkikita tayo ng ating mga kapamilya at kapuso ay ibigay ang mainit na pagtanggap sa bawat isa.

Di ko man makikita muli ang presensiya ni Justine ay habang-buhay naming mananatili sa puso ko ang kanyang alaala at mensahe.

Evhie Manaloto

Umaga ng July 02, mabigat at mahapdi pa ang mga mata ko pagkagising. Tamad pa akong bumangon dahil isa't-kalahating oras lang ang tulog ko. Bakit? Hindi dahil sa sobrang excited ko para sa gagawin naming activity mamaya, di lang talaga ako makatulog dahil 2 days and 12 hours straight ang tulog ko. Pagkatapos maligo at kumain nagprepare na kami para umalis. Alas diyes nang magsimula kaming umalis sakay ng isang bus. Inang ko po! Heto na naman ako at magtitiis di kasi ako nasanay na sumakay ng bus lalo na't aircon ito. Nakakaramdam ako ng antok at pinilit kong matulog kahit na saglit lang ngunit di ko rin nagawa. Wala pang isang oras nang marating namin ang Rosary Hill sa Namyang at eto na ang excitement ko.

Isang maliit na silid ang una naming nadaanan kung saan pwedeng makapagtirik ng kandila at magdasal ng taimtim kay Lord at sabihin anuman ang nais iparating sa Kanya. Pagkatapos naming magtirik ng kandila at manalangin, lumabas na rin kami dahil marami pang nkapila para magdasal.

Sa nakagiyang krus ni Kristo ang rebultong aking talagang hinangaan. Muli, dito'y umusal kami ng mga dasal at nagbigay ng iba't-ibang panalangin ang ilan sa aming mga kasamahan di lamang para sa isa kundi para na rin sa ikabubuti ng lahat. Dito rin nagsimula ang Rosary prayer palakad pataas.Sa gilid ng daan ay may big round stone na magkakasunod-sunod, papaakyat at palibot na nagfoform ng rosary. Matapos ang rosary prayer ay nag-alay kami ng panapos na awitin ang "Mariang Ina Ko." Pagkatapos ng rosary prayer ay gala time na. Kanya-kanyang grupong magkakasama kung saan man dalhin ng kanilang mga paa. Kanya-kanya rin kuhaan ng picture at syempre iba't-ibang anggulo, palakihan ng ngiti at pagandahan ng pose kahit mawala na sa poise basta may sariling diskarte. Syempre ako pa ba pahuhuli? di mababaldado ang camera ko 100% fully-charged battery nito!

Ang lahat ay medyo pagod na rin kaya nagpahinga muna kami para hintayin ang iba upang mananghalian. Sabay-sabay kaming pumunta kung saan naroon ang mga inihandang pagkain. Shares ng ilang mga kasamahan namin ang mga pagkain at talaga namang masarap ang lahat. Nang matapos kaming kumain, ay inanounce na iraraffle na ang ticket na "Remembering Fund" para sa AFC. Natapos ng masaya ang paraffle at sa huli ay si ate Wilma ang nanalo.

Hapon na at oras na ng pag-uwi, ngunit di pa dito natatapos ang araw ng linggo. Dumiretso kami sa baby's home kung saan gaganapin ang misa na pinangunahan ni Fr. Noel na puno rin ng pasasalamat sa mga taong tumulong at sumama upang maisagawa ang activity na iyon. Pagkauwi ko ng bahay ay doon ko naramdaman ang talagang pagod.

Hindi lang ang Rosary Hill ang napuntahan ko sa Korea, ngunit masasabi kong ito ang kakaiba, nakakapagod ngunit masaya. Masasabi kong ang panalangin at pakikisaya ay naging daan upang maipagpatuloy ang magandang samahan ng AFC.

Muling idinaos ang taunang Ansan Filipino Summer Camp noong nakaraang August 2006. Sa pangunguna ni Father Noel at sa tulong ng mga AFC at Korean Volunteers, nagkaroon muli ng pagkakataon ang mga migranteng manggagawa ng Ansan na makapagrelax at makapaglibang sa magandang beach ng Anmyeondo. Nakilahok ang lahat sa mga palaro at sayawan, nabusog sa mga salo-salong inihanda, at walang sawang naligo sa dagat. Animo’y nagsilbing reunion ito upang muling magkatipon-tipon ang mga kapatid natin mula s iba’t-ibang lugar.



Sa kabilang banda, nagkaroon din ng kauna-unahang Summer Camp ang Reintegration Batch I noong nakaraang July 30 at 31 sa pangunguna ni Manny Manongsong, Presidente ng nasabing grupo. Masasabing naging sulit ang mabilisang preparasyon at tatlong oras na biyahe patungong ilog ng Munkyung sapagkat ang mala-paraisong lugar na ito ang nagsilbing stress-removal ng bawat isa mula sa nakakapagod na pagtatrabaho sa araw-araw. Nagkaroon din ng simpleng kainan at masasayang mga palaro na naging palamuti sa pagdiriwang. Dagdag pa rito, ginamit na din itong pagkakataon upang makapagbigay ng mga inspirational sharings at makilala ang bawat isa.
Ang bakasyon sa dagat ng Anmyeondo at ilog ng Munkyong ay parehong naging mapayapa at kasiya-siya. Dalawang lugar subalit iisa ang minimithing layunin, ang makapagpasaya ng bawat isa.

Rebeck P. Beltran

Maraming naglilingkod at maraming nais maglingkod sa Diyos. Ang tanong ng ilan; karapat-dapat ba sila para maglingkod? Maaaring hindi o kaya nama’y oo. Bakit? Dahil ang tao’y makasalanan at lahat tayo ay patuloy na nagkakasala. At patuloy pa ring nakakagawa ng di naaayon sa kalooban ng Diyos.
Subalit ang Diyos ay patuloy na tumatawag at kumakatok sa ating mga puso upang tayo ay maglingkod sa Kanya. Maging manggawa sa kanyang ubasan o maging taga-pangalat ng mabuting Balita ng Kaligtasan.
Ang bawat isa sa atin ay may kanya-kanyang katangian na ipinagkaloob ng Diyos. Bakit hindi natin ito gamitin at ibahagi? Mayroon ang bawat isa ng Time, Talent, and Treasure. Lahat tayo ay mayroon nito, pagbabalik din ito ng papuri at pasasalamat sa Diyos.



TIME: 24-oras isang araw; sikapin nating magbigay at maglaan ng kahit konting oras para sa Diyos. Paggising sa umaga ugaliin nating magpasalamat sapagkat binigyan tayo muli ng pagkakataong makita, madama ang kanyang mga biyaya at ang kagandahan ng buhay. Bawat gabi, marami ang natutulog subalit hindi na nagigising. Bago tayo matulog, magpasalamat tayo s Diyos, sa paglalayo Niya sa bawat isa sa kapahamakan, sa maghapong pagtatrabaho, sa gabay at patnubay Niya sa ating mga pamilya. At sa lahat ng mga biyayang ating natanggap.

Prayer time: Kailangan magkaroon tayo nito sapagkat ito ay libreng komunikasyon natin sa Diyos. Ito rin aang pagkakataon upang mabigyn din natin ang Diyos para marinig ang kanyang mensahe.



TALENT: Bawat isa sa atin ay may kanya-kanyang katangian at kakayahan. Tayo na mismo ang nakakaalam sa ating mga sarili kung ano ang mayroon tayo. Sa pagkanta, pagbabahagi ng salita ng Diyos, o kung anuman ang pwede nating itulong sa ating kapwa sa ating komunidad. At kung lolobin ng Diyos na mangaral tayo ng Mabuting Balita gawin natin ito ayon sa kanyang kalooban.



TREASURE: Kailangan ng ating simbahan ng halaga upang maipagpatuloy ang pagpapalaganap ng Salita ng Diyos. Halaga upang matulungan ang ating mga kababayan na nasa iba’t-ibang sitwasyon na nangangailangan ng tulong pinansyal. Magbahagi tayo mula sa halaga ng ating kita ayon sa ating kalooban. Dati ay 10% ng ating kita subalit ng dumating ang Panginoong Hesus ginawa na itong Love %.

Bawat isa sa atin ay mayroon 3T’s: Time, Talent, and Treasure. Pagnilayan nating mabuti at ganapin kung ano ang mayroon tayo. Ang mga bigay sa atin ng Diyos at kung anuman ang mayroon tayo ay dapat lang na ibalik natin sa Kanya. Ito ay bilang papuri at pasasalamat sa mga kakayahang nagmula sa kanya. Huwag nating itago pagkat tulad ng isang bagay na kapag hindi nagamit, ito’y naluluma at nawawala ‘pag di inilabas at ginamit sa takdang panahon. Tulad ng boses, paano ka pa aawit kung wala ka nang boses? O kaya’y paano mo iaabot ang iyong mga kamay kung wala na ang mga ito?

Kaya kapatid gamitin ang iyong 3Ts: Time, Talent, and Treasure.

Sa karamihan, ang pag-inom ng alak ay may malaking bahagi sa pangsosyal na buhay. Ang tamang dami ng pag-inom -- 2 shots kada araw para sa mga lalake at 1 shot naman para sa mga babae ay walang masamang maidudulot sa ating pangangatawan. Subalit madaming bilang pa din ng tao ang nahuhumaling at nagkakaproblema dahil sa sobrang pag-inom ng alak. Masasabing milyon-milyong tao ngayon ang matatawag na "alcoholics."
Ang epekto ng sobrang dami ng alkohol sa katawan ay mapanganib sa ating kalusugan. Ang isang alcoholic ay maaaring makakuha ng sakit na kancer sa atay, lalamunan, at esophagus. Maaari ring makakuha ng sakit na pamamaga ng atay (liver cirrhosis), panghihina ng pangangatawan, magkaroon ng masamang epekto sa pag-iisip (brain damage), at lubhang mapanganib para sa mga nagdadalang-tao. Dagdag pa dito, naitalang malaking bilang ng pagkamatay ay dulot ng aksidente sa mga sasakyan na sanhi ng pagmamaneho habang lasing. Madaming pangyayari din ng suicide o pagpapakamatay at krimen ay gawa ng mga taong nasa impluwensiya ng alak.
Ano ba ang alkoholismo?
Sa pinakasimpeng kahulugan, ito ay patuloy at sobrang pagkahilig o adiksyon sa alak. Ito ay sakit na nakakaapekto hindi lamang sa taong nasa impluwensiya ng alak kundi pati na rin sa mga taong nakapaligid sa kanya. Masasabing ang isang tao ay alcoholic kung mararanasan ang mga sumusunod na sintomas.
a. Craving o sobrang pagnanais- Labis na pangangailangan at pagkahilig sa alak.
b. Pagkawala ng control- Di maiwasang pag-inom ng madami sa anumang okasyon.
c. Physical dependence o pangangailangan ng katawan.-Pagkaranas ng masamang pakiramdam, pagpapawis, panginginig, at pagkabalisa dulot ng biglaang pagtigil matapos ang mahabang panahon ng maramihang pag-inom.
d. Tolerance- Ang pangangailangan ng mas marami kumpara sa dati bago maabot ang pagiging "high" o ang nais na epekto ng alak.
Hindi madaling maintindihan ng mga taong hindi alcoholic ang dahilan kung bakit mahirap itigil ang pagkalulong sa alak. Dahil ang pagnanais ng biktima na uminom ng alak ay maikukumpara sa kagustuhan nitong kumain kapag siya ay gutom at uminom ng tubig kapag labis ang pagkauhaw.
Lunas o tulong
Di madaling matanggap ng isang alcoholic na kailangan niya ng tulong sa ganitong problema. Pero mas makakabuting agad itong mabigyang pansin sapagkat mas maagang solusyon, mas mabilis na paggaling at madaling pagbangon mula sa pagkalulong sa alak.
Ang lunas o solusyon sa taong alcoholic ay depende sa kunsumo niya ng alcohol. Maaaring gamitin ang detoxification o proseso ng ligtas at maingat na pagtanggal ng alcohol sa katawan o maari din ang pag-inom ng gamot ayon sa reseta ng doktor gaya ng Disulfiram at Naltresone upang maiwasan ang pagbalik sa dating nakaugalian matapos tumigil sa pag-inom.
Makakatulong din ng malaki ang group counselling upang mas mabilis na makaiwas sa mga karanasang nagtutulak sa kanya upang uminom muli.
Gayundin ang suporta ng pamilya ay mahalaga sa mabilisang paggaling ng pasyente.

Sources:
www.reutersshealth.com
emedicine-alcoholism by Warren Thompson , MD.

Manny Manongsong

Mula sa negosyong Rice Mill, muling nagbukas ng bagong negosyo ang Reintegration group na kinabibilangan ng Batch 2. Isang beach Resort and recreation center sa Bohol ang planong investment.



Naghalal ng mga bagong opisyales ang nasabing grupo na pinangungunahan nila Nanay Tinay at Jennet Cacayuran bilang pangulo at pangalawang pangulo. Sila'y pormal na nanumpa sa kanilang posisyon noong 13 August 2006. Nagbigay ng maikling programa at simpleng salu-salo ang Batch 1 bilang welcome party sa kanila. "Sama-sama, tulong-tulong, kayang-kaya" ang iniwang mensahe ng vice president upang maiparating na magtulungan para sa ikauunlad at ikatatagumpay ng nasabing grupo.

Kaugnay nito, naglunsad ng proyekto ang Reintegration group ng libreng computer class na may layuning maihanda ang mga migranteng Pilipino sa pag-uwi sa ating bansa. Ito'y simpleng kaalaman sa computer tulad ng MS Word at Excel na maaaring gamitin sa pagsisimula ng maliit na negosyo. Sina Arlan Francisco at James Abragon ang nagturo sa may labing-walong (18) estudyante at matapos ang tatlong buwan ay nakamit nila ang kanilang diploma. Ito'y naging matagumpay sa tulong at suporta ng Ansan Migrant Support Center, Galilea, Fr. Eugene Docoy at AFC.

Kamakailan din, nagdaos ng maikling seminar ang Landbank of the Philippines noong 17 September sa Conference room ng Wongok Parish Church. Tinalakay dito ang tamang pamamaraan ng pag-iimpok ng perang kinita at nagbigay ng mga kaalaman kung paano ito iinvest ng tama.



Ang mga nasabing programa ay may iisang layunin at ito'y makatulong upang maging maayos at matagumpay ang pinansyal na aspeto ng mga migranteng Pilipino bago bumalik sa sariling bayan.